(Αφιερωμένο στον ποιητή Νικανόρ Πάρα)
Η νύχτα θα 'πρεπε ν' αλλάξει όνομα'
έχω δυο - τρία ονόματα ν' αντιπροτείνω'
πεταλούδα,
καρφωμένη στον τοίχο
χωρίς αναισθητικό, χωρίς ίχνος μέθης,
πυκνή σα μυστήριο,
φρικτή σαν έντομο που δαγκώνει,
ξεθωριασμένο χρώμα στην αχλύ του χρόνου'
σαύρα,
κολλημένη στο νερό
με ροή ασυγκράτητη, με θέρμη θανάτου,
χτυπημένη από περαστικό λιθάρι,
ελίσσεται, παραλλάζει,
μεταδίδει τους ήχους του δρόμου
για να μάθουμε ότι πέρασε'
χταπόδι,
κρεμασμένο στον αέρα
από θραύσματα πάγου ή σύνθεση τρόμου,
χλωμό στο ένα του πόδι,
πικρό στο άλλο, θυμωμένο στο τρίτο...
ένα σφιχτό χαμόγελο δράσης
σε διαστολή'
η νύχτα αντιστέκεται'
της πήραν τα φτερά, τα πόδια, τα μάτια
κι αυτή αντιστέκεται'
της πήραν το νι και το χι
για να δείχνει πως έχασε
κι αυτή αντιστέκεται'
αποφάσισα, λοιπόν, να μην της στερήσω το όνομα'
αλλά δεν κρύβω πλέον το φόβο μου
για την τύχη του οργασμού της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου