Ο Ιστός της Γαλήνης

Τούτο  το Στεγνό Απομεσήμερο,

απολαμβάνω τον ίσκιο του πεύκου,

δίπλα στου ήρεμου γυαλού το ξεψύχισμα

καί στου Ουρανού τις γαλάζιες κερκίδες

με τις πνοές τού Ανέμου,

ταξιδεύω τις Σκέψεις καί το Βλέμα μου.

Η Ψυχή μου, γεμάτη χρώματα καί αισθήματα,

ταξιδεύει κι αυτή σαν Φως συμπυκνωμένο,

ανάμεσα στο Ασπρογάλανο της Θάλασσας

καί στ' Ουρανού το Γαλάζιο,

σαν μιά Αλήθεια  Σταθερή, Ανείπωτη καί Αναρχη!

Σκοπός της,

να προσφέρει Σπονδή στο Αδύνατον,

απομακρυνοντας την απέραντη Άρνηση!

Ένα χαμόγελό μου Αχνό αλλά Στέρεο

υψώνει την Αλήθεια στο Άπειρο

καί ένα δάκρυ Ευτυχίας μου πέφτει στη Γή,

την τρυπάει,

βυθίζεται καί χάνεται,

ενώ τριγύρω η Σιωπη,

υψώνει καί απλώνει συγχρόνως,

τον Ιστό της Γαλήνης....