Εθου σκοτος

Περπαταω αμηχανος στους δρομους,

που εχουν τα πορτοπαραθυρα τους κλειστα

και η ερημια τους αυτη με τρομαζει!

Θαρω, πως οι φιλοι μου και συνανθρωποι

αυτομολησαν στην οχθη την αντιπερα

μακρια απ' της ζωης τις σκοτουρες,

μηπως και βρουνε καταφυγιο ηρεμο

πλαι στα βουβαγαλματα,

που κειτονται στις χλοες ξαπλωμενα.

Και ο Ηλιος, φανταζει πιο θαμπος

και πιο κοντα στις τρικυμιες,

μα ακομα πιο κοντα

στης αγριας νεροποντης τις σταλες.

Με τα χερια μου

σαν δυο περιστερια νεκρα,

προσπαθω  να υπερασπιστω το κορμι μου,

που ειναι σφιχτα  τυλιγμενο

στο στερνο σκοτεινο μου κοστουμι

και αφηνω πια τη σκεψη μου λευτερη,

να σεριανισει στου Ουρανου τα σοκακια....

Εθου Σκοτος και...Επερχεται Νυξ!