Το μερακλίδικο παιχνίδι της Φύσης

Εποχή και ημέρα...σε χρώμα φθινόπωρου.

Περίοδος που με συνεπαίρνει ιδιαίτερα.

Αφουγκράζομαι των πουλιών την τελευταία λαλιά

και των ψαριών την αδιάκοπη ανάσα.

Ο ΄Ηλιος βυθίζεται νωχελικά στης καταχνιάς το λαγούμι

και η μέρα σβήνει και αργοχάνεται στον κόρφο της Νύχτας...

Μιά φωτοχυσία θαμπή στον ουρανό αχνοφέγγει

και σε λίγο της Σελήνης η γύρη,

θα σκεπάσει τα νυσταγμένα λουλούδια,

καθώς ο Γκιώνης θα συνεχίσει το πικρό του τραγούδι,

από εκεί που το άφησε χτες!

Της νύχτας το πέπλο το Ιερό,

θα καλύψει και πάλι τον κήπο μου

και ίσως ένα ψιλόβροχο

σαν από τ' άστρα ένα δάκρυ,

θα νοτίσει φύλλα και χώμα,

μιάς και από νωρίς σήμερα...μυρίζει βροχή.

Κι εγώ,

θα κουρνιάσω σαν πουλί στο κονάκι μου,

γιά να χαρώ,

το μερακλίδικο παιχνίδι της Φύσης...