Μαστίγιο στην Αλήθεια

Πόθοι, στόχοι κι Ελπίδες ζωής,

σαν ονείρατα περιφέρονται

στο προθαλάμι του ΄Υπνου,

σιμά στου γερανιού το παραθύρι...

Μοιάζουν με εικόνα σπάνια,

σαν τα περιπλανόμενα φτερά,

στης ομίχλης τη θολούρα...

Σαν το φύλλο τ' αλαφρύ,

που επιμένει να σκίζει το νερό,

ώσπου να σμίξει με το ρέμα.

Στη Γη της Αυτάρκειας,

η Διάσταση γεννάει την έπαρση...

Μιά Διάσταση σε σχήμα και όγκο Τελείας,

κάποιας ΄Αμοιρης, ΄Αγνωρης ΄Ωρας.

Η Δικαιολογία,

κλείνει την πόρτα στη Φτώχεια,

στη Θλίψη, στην Πείνα στον Πόνο,

και ανοίγει διάπλατα της Μοναξιάς τον δρόμο...

Δεν υπάρχει πιά Αγέρας και Χώμα.

Ο κόσμος της Αθωότητας

χτυπήθηκε βάναυσα,

κι εξατμίστηκε ως εκ τούτου...ο ΄Ηλιος.

Μαστίγιο στην Αλήθεια....που έσβησε.

Κι Εμείς;