Στην δύνη της Ευτέλειας

Στην δύνη της Ευτέλειας,

ζυμώνονται οι παρερμηνείες του Εγώ,

και στο αποκορύφωμα της Άρρωστης Ώρας,

φουσκώνουν τα πανιά των Στεναγμών....

Ένα κλάμα βουβό,

συνοδεύει τη φριχτή Προδοσιά,

ενώ η Ντροπή Αλαφιασμένη,

σπεύδει να καταχωνιαστεί,

σε ψυχές Αθώες και Άμωμες!

Τύψεις Ανυπόληπτες,

γυροφέρνουν Γυμνές στο μισοσκόταδο,

αργοπατώντας στα Άπαρτα Κάστρα

της Ιδιοτέλειας!

Γδύνομαι αμέσως το Ψέμα,

προτού παγιδευτώ και Εγώ,

στα γρανάζια της Ανυποληψίας...

Την Άλλη Ημέρα που θαρθεί,

ο Ήλιος θα σκορπίσει Ελπίδες

για μιά  Νέα ζωή,

μακριά από τη φθορά,

και....του Θανάτου τον Φόβο!