του Οδυσσέα Ελύτη
Ανοιγω το στομα
μου * κι αναγαλιαζει το πελαγος
Και παιρνει τα
λογια μου * στις σκοτεινες του σπηλιες
Και στις φωκιες
τις μικρες * τα ψιθυριζει
τις νυχτες που
κλαιν * των ανθρωπων τα βασανα.
Χαραζω τις
φλεβες μου * και κοκκινιζουν τα ονειρα
Και τσερκουλα γινονται * στις γειτονιες των παιδιων
Και σεντονια
στις κοπε * λες που αγρυπνουνε
Κρυφα για ν'
ακουν * των ερωτων τα θαυματα.
Ζαλιζει τ'
αγιοκλημα * και κατεβαινω στον κηπο μου
Και θαβω τα
πτωματα * των μυστικων μου νεκρων
Και το λωρο το
χρυσο * των προδομενων
Αστερων τους κο
* βω να πεσουν στην αβυσσο.
Σκουριαζουν τα
σιδερα * και τιμωρω τον αιωνα τους
Εγω που δοκιμασα
* τις μυριαδες αιχμες
Κι απο γιουλια
και ναρκισ * σους το καινουργιο
Μαχαιρι ετοιμα *
ζω που αρμοζει στους Ηρωες.
Γυμνωνω τα στηθη
μου * και ξαπολυουνται οι ανεμοι
Κι ερειπια
σαρωνουνε * και χαλασμενες ψυχες
Κι απ' τα νεφη
τα πυκνα * της καθαριζουν
Τη γη, να φανουν
* τα Λιβαδια τα Παντερπνα !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου