του Γιώργου Χριστοδουλίδη
Έχει να βρέξει
δυο αιώνες
κι η γη
αποζητά το νερό.
Περπατώ εκεί
όπου κάποτε
ήταν λίμνη
όπως περπατά
κανείς
εκεί όπου
κάποτε ήταν αγάπη.
Σκασμένο χώμα,
τετραγωνικό
όσα ψάρια δεν
πέθαναν
έμαθαν να
περπατούν.
Έγιναν ερπετά.
Λίμνη,
δεν θα μπορέσω
ποτέ να ξεφύγω
από εκείνο που
ήσουν
την ώρα
που
απελπισμένα δέντρα
πριν γείρουν
και πέσουν με ουρλιαχτό ασύλληπτο
υψώνουν τα
τρομώδη χέρια τους μέχρι τον ουρανό
ξεκοιλιάζοντας
τα άδεια ασκιά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου