Δύο (2) ποιήματα της Στέλλας Βρακά

Στο σαγηνευτικό τριαντάφυλλο
στάθηκε ο έρωτας
μεθυσμένος απ΄ το όλον
διψώντας το άρωμά του
θαμπωμένος στο χρώμα του.

Μα η αγάπη
πριν εκείνος σκορπιστεί
στο παμφάγο της γητείας του
τον πήρε απ΄το χέρι και
τον πήγε στο κυκλάμινο
του βράχου
του ανέμου
της μοναξιάς.

Κι ο έρωτας υπέκυψε
στο ευλογημένο της ταπεινότητας.
Στην ομορφιά της απλότητας.

***

Όλοι οι άνεμοι αποφάσισαν
για το τραγούδι της αγάπης μου.
'Εσπευσα στην κατάφασή του
και γητεύθηκα στο κάλος του.

Κι είπα, ναι, στην απουσία σου.
Παρούσα στην παραλία σου
στέκομαι κι αντέχω.
Πλέκω όνειρα,
υφαίνω ελπίδες.

Και μαζεύω τις ματαιότητες μου
και τις θάβω στην άμμο
με τα ασπροβότσαλα.

Το φως το έμπιστο
κατοικεί στο ορμητήριο σου.

Το σκοτάδι με οφείλει στο φως.
Κι όλα τα κύματα μου δείχνουν
τον δρόμο.