Κι αν ο Κόσμος δεν έχει καρδιά
χαρές να μοιραστεί κι αγάπες,
δεν έχει νου ν’ ανηφορίζει
στ’ ουρανού την απλωσιά
και παραδομένος σε ευμάρειας αυταπάτες
δεν έχει μάτια
να ξεχωρίζει
τα κρυμμένα της λύτρωσης μονοπάτια
δεν έχει ούτε κι αυτιά,
των πολλών ανθρώπων ν’ ακούει τα πάθια,
έχουμε εμείς.
Μια φούχτα ψυχές πάνω στη γης,
οι πρωτολάτες.
Στον τόπο που ορίζουμε
δεν χωράνε δραγάτες.
Μοναχοί μας
ξεχερσώνουμε τ’ αγκάθια.
Κι ό, τι γεννιέται καλό,
με την ψυχή μας
το υπερασπίζουμε.
Κι όσο με τ’ αντίξοα παλεύουμε της ζωής,
ό, τι ορθώνεται κακό,
το γκρεμίζουμε και το καίμε
και πάνω στις στάχτες το αγαθό ξαναχτίζουμε.
Κι όπου γης περπατάμε,
την φωτερή πατρίδα εντός μας κουβαλάμε.
Δρόμους ανοίγουμε και όσο προχωράμε,
αχολογούν στο διάβα μας οι στράτες.
Κι όπου τον θάνατο συναντάμε
δεν κιοτεύουμε
κι ούτε κλαίμε.
Εμείς οι πρωτολάτες
κατάματα τον κοιτάμε,
χορεύουμε
και τα νικητήρια μας του τραγουδάμε.
ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου