Λουκάς Νικολαίδης
Κάθε πρωϊ,
με το που ανοίγω τα μάτια μου
ερωτεύομαι την Καινούργια Ημέρα που έρχεται!
Και την αισθάνομαι ολότελα δική μου
μέχρις ότου ο Προδότης Ήλιος κρυφτεί,
πίσω απ' τον Απέναντι Ορίζοντα.
Σαν έρχεται το περίλαμπρο Δείλι,
κρύβομαι
κάτω από της επερχόμενης Νύχτας τον Ίσκιο,
μαζεύοντας τα αποκαϊδια της Μνήμης,
που φεύγοντας η Μέρα πίσω της αφήνει!
Και, όταν κάποτε το Ένστικτό μου με ειδοποιήσει
πως ξημερώνει η Στερνή μου Ημέρα,
τότε,μαζί με τις πενιχρές αποσκευές μου,
θα πάρω μαζί μου και το Ύστατο φως της,
σε ένα ταξίδι αλλιώτικο,
μακριά μα πολύ μακριά
από τον Απαστράπτοντα Ήλιο,
από τις Άγριες και Ήρεμες Θάλασσες,
και από τα Χιονισμένα Βουνά,
για εκεί που ο Ήχος γίνεται πλέον Ένα
με την Σιωπή...την Ατέρμονη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου