Σκάρτη ζωή χωρίς πυξίδα
τρέχει στο χρόνο, άδειο τρένο,…
και εγώ στα νυσταγμένα φώτα
σ’ ένα σταθμό να περιμένω…
Ξένοι διαβάτες προσπερνάνε,…
σ’ ένα τοπίο που ερημώνει,…
η νύχτα σβήνει όλα τ’ άστρα
κι η μοναξιά βαδίζει μόνη…
σ’ ένα τοπίο που ερημώνει,…
η νύχτα σβήνει όλα τ’ άστρα
κι η μοναξιά βαδίζει μόνη…
Μα μη μου πεις ξανά τα ίδια
για τoν καιρό π’ όλα τ’ αλλάζει…
Βροχή το σύννεφο στο χώμα
κι ο κόσμος μια σκεπή που στάζει…
για τoν καιρό π’ όλα τ’ αλλάζει…
Βροχή το σύννεφο στο χώμα
κι ο κόσμος μια σκεπή που στάζει…
Πετάει το πρώτο περιστέρι
σε μιαν αυγή που ιριδίζει,..
μα ποια η αρχή και ποιο το τέλος
στη γη που ανάποδα γυρίζει…
σε μιαν αυγή που ιριδίζει,..
μα ποια η αρχή και ποιο το τέλος
στη γη που ανάποδα γυρίζει…
ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου