Ποίηση-φυλαχτό / Γαβρίλης Ιστικόπουλος

Η ποίηση που γίνεται
από ψίθυρος κραυγή,
που κάνει το άγγιγμα ζωής 
φτερούγισμα αγώνα,
και το πικρό ψωμί, γλυκό
στο τραπέζι της προσμονής.

Η ποίηση που δεν κάθεται
στη γωνιά και καμαρώνεται,
που ματώνει κάθε μέρα
και κάθε στιγμή αντιμάχεται
το άδικο και τον χαμό
που κερνούν οι εξουσίες.

Η ποίηση, καρδιάς άξια σμίλη
σκαλίζει τη πέτρα του χρόνου
όπως η τεχνήτρα ηλιαχτίδα
τα όνειρα και τις προσδοκίες μας
στο αδιάκοπο πήγαινε - έλα
του σκότους με την ελπίδα.

Αυτή η ποίηση συντροφικά
έρχεται και σου γνέφει,
να μη τολμήσεις να με ψάξεις
ποτέ στο χάος ουρανέ,
ούτε κι εκεί που με τρυπάς
με το καρφί σου εσύ καημέ.

Σ αυτή τη ποίηση-φυλαχτό
κλείνω τους μικρούς θεούς μου
κι αφήνω το αίμα των στίχων μου
πρώτο αυτό να πλημμυρίσει
και με το κύμα του να πνίξει
τα όνειρα των άνομων.

Γαβρίλης Ιστικόπουλος / Από τη συλλογή ''Αναζητήσεις''