ΟΙ ΣΚΙΕΣ ΤΟΥ «ΠΑΡΑΔΕΊΣΟΥ»…. Του ΠΕΤΡΟ Β. ΚΟΥΡΤΗ

Παράδεισο την ονόμασαν την κόλαση
Οι κολασμένοι
Κι ας ψιθυρίζουμε όλοι, 
Σαν να είμαστε μουγκοί
Ακόμα και Αυτός ψιθυρίζει
Στους κολασμένους όμως
Όχι σε μας τις σκιές
Του «Παραδείσου»
Τους ξεβράκωτους
Ή με τα μπαλωμένα βρακιά
Τα ξεσκισμένα, εκεί στην Αραβουνά
Στα πολυβολεία
Τα τσιμεντένια φρούρια
Με εντολή του φαντασμένου
Που τρίβει τα χέρια συνέχεια
Όχι για να τα ζεστάνει
Όχι! Όχι!
Μάλιστα, κάποτε και τα κουνάει
Και τα δυό μαζί
Δήθεν πως μας χαιρετάει
Εμάς τους αλυσοδεμένους
«Καλά σας έχω γαλιά μου»
Μάθημα ιστορίας και αυτό
Αυτό δεν έπραξε και η Κίρκη
Με τους συντρόφους του Οδυσσέα;
Και ησύχασε όμως
Για λίγο όμως
Ενώ εμείς, τα γαλιά
Κολυμπούμε στην ευτυχία μας
Στο αίμα μας κολυμπούμε
Στον ιδρώτα μας
Στους αμέτρητους κάλους μας
Που μοιάζουν με βραχονησίδες
Χτίζοντας τον «Παράδεισο»
Τον αόρατο
Την ουτοπία
Με τις χειροπέδες του «Παραδείσου»
Έως που να ξυπνήσουμε από το λήθαργο
Από το υπνωτικό της «Κίρκης»
Και τότε, «Ξυρίζουμε το γαμπρό»
Με τα δικά μας ξυράφια
Τα σκουριασμένα
Τα αμεταχείριστα όμως
Γιατί; !
Γιατί ποτέ δεν γινήκαμε «γαμπροί»
Γιατί μας έλειπε το κόκκινο…
Ε, λοιπόν
Με αυτά θα ξυριστούν μόνοι τους
Τότε που θα μιλούν και τα σπαθιά
των «χοίρων».

Φοινίκη: Πέτρος Β. Κούρτης
16.10.1983

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: - Ποίημα που έζησε σε κάποια μικροσπηλιά, μαζί και με μερικά άλλα πάνω από 18 χρόνια σχεδόν.