----------------------
Κάθε φορά που η Νύχτα
καμαρώνει στο θρόνο της,
θαρρώ πως,
ένα Αγέρι Απαλό ή Σκληρό,
σιγοτραγουδάει στις Ψυχές των Ανθρώπων
για τις φκιασιδωμένες και αφκιασίδωτες Ώρες,
που σαν Αναπόσπαστες,Απρόσκλητες έρχονται,
και γιά τις Σκιές και τα περιγράμματα
που θα σημαδέψουν και θα χαρακώσουν τη Νύχτα,
στους Επόμενους ...Τόνους!
Και τότε η Μοναξιά,
ανήμπορη μπροστά στα Τίποτα και στα Καθόλου,
ψάχνοντας Ατραπούς Διαφυγής να βρει,
φορτώνει με Ελπίδες και Άνθη Πολύχρωμα,
της κάθε Σκοτεινής Ψυχής...τον κήπο!
Κι Εγώ,
γιά ακόμα μιά φορά,Απόψε,
ταμπουρωμένος πίσω απ'τα Οχυρά των Ονείρων μου,
θα αποκρούσω Σθεναρά τον κάθε Ανόητο Πολιορκητή
των Καινούργιων μου Ελπίδων,
και,Αχθοφόρος ων της Μνήμης και της Λήθης,
θα κάψω όλα τα Κουρέλια του Χρόνου,
που έχουνε Ντύσει στο Παρελθόν την Ψυχή μου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου