Στην παρένθεση της μέρας

Μαρία Τσιράκου

Εσύ, μετρούσες τη διάμετρο του μηδέν

περιμένοντας το λεωφορείο, στάση γωνία

κούραση πρωινή της ζωής σου

καθημερινότητα το λέμε,

γιατί δεν αντέχουμε να το πούμε αλλιώς.

Παραίτηση, ίσως;

Εσύ, κοιτούσες την κίνηση της πόλης

πάλευαν ενοχλημένα τα απωθημένα σου

πάλι τα ίδια να λέμε;

Ναι, θα τα λέμε,

γιατί αρνείσαι την κίνηση του εαυτού σου.

Τον παρατήρησες ποτέ στον καθρέφτη;

(Εκείνος, δρόσισε το πρόσωπό του

με ένα χαμόγελο, με μια «καλημέρα».

Μουρμούρισε κοινότοπα «η ζωή είναι ωραία».

Περπατούσε, παρατηρούσε,

βίωνε, ζούσε, στιγμές_ στιγμές

την ευτυχία του, γεννούσε).

Εσύ, υστερικά πολλαπλασιασμένος,

περιμένεις αφημένος το λεωφορείο, στάση γωνία

ξανά, κούραση βραδινή της ζωής σου…

Γιατί ενώ μετρούσες τη διάμετρο του μηδέν

δεν είδες, στην παρένθεση της μέρας, εκείνον.