Ο ΒΡΑΧΟΣ

της Μαίρης Κουλεντιανού

Πέλαγο μου σ ‘ αγναντεύω

και το κύμα σου χαζεύω,

που στο βράχο πάνω σπάει,

μανιασμένα τον χτυπάει.

Δυνατά να τον συντρίψει

άμμο κάτω να τον ρίξει,

τότε μόνο ησυχάζει

και αφρούς, παύει να  βγάζει.

Ο μισός στον όρμο στέκει,

βράχος είναι και αντέχει,

μια το κύμα του μιλάει,

μια γελά και τον φιλάει.

Σαν θα πέσει το σκοτάδι

αναστεναγμό θα βγάλει,

και το δάκρυ του θ’ αφήσει

στο νερό θε να κυλήσει.

Σκύβω πάνω τον χαϊδεύω

και τον πόνο του γλυκαίνω

με λυγμό που απαντάει,

πως το κύμα τ’ αγαπάει.