Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΝΑΥΤΗ

Ἡ νύχτα ἁπλώνεται, τ’ ἀστέρια σπέρνει 
καὶ τρεμοσβήνουνε στὸν οὐρανό· 
τὸ τρεχαντήρι μου μὲ χάρι γέρνει 
σ῾ ἀγέρι ἥσυχο καὶ σιγανό. 

Τὸ ἑφταδιάμαντο λαμπρὸ στεφάνι 
τῆς Πούλιας πρόβαλε, φεγγοβολεῖ ! 
Τρέχε, δελφίνι μου, καὶ μᾶς προφτάνει 
ἡ ροδοστόλιστη ἀνατολή! 

Μέσ’ ἀπ’ τὰ κύματα σὲ φῶς λουσμένη 
βγαίν’ ἡ πατρίδα μου. ῎Ω, τί χαρά! 
Ἐκεῖ ἡ μαννούλα μου μὲ περιμένει, 
θωρεῖ τὴ θάλασσα καὶ λαχταρᾷ. 

Τρέξε στὰ πόδια της! Ἀπ’ τ’ ἀκρογιάλι 
ρίχνει ἀνήσυχη ἐδῶ ματιά, 
Πές της πὼς μ ἔφερες ὀπίσω πάλι 
ἐσύ, ποὺ μ’ ἔσυρες στὴν ξενιτειά.


« Ποιήματα » Ἀριστομένης Προβελέγγιος
Αντιγραφή από: Αναγνωστικό Ε´ Δημοτικού  ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΑΛΟΚΑΘΗ(Αθήνα 1964) ( πιστή αντιγραφή)