Ψάπφω ,
έλα κοντά μου
να μ΄ αγγίξεις με το προστατευτικό σου χάδι
Το πιο γλυκό σου βλέμμα
γεμάτ΄ απ΄ομορφιά Ημίθεης
Θαρρώ πως έχεις!
Με μαεστρία στίχους πλέκεις και για μας παιδεύεσαι
Θυμάμαι τον Καιρό
που ερχόσουνα γεμάτη γέλια το πρωί
κι εμείς διψούσαμε
την συντροφιά σου
Λησμονούσαμε το Xρέος μας και τις ΄Ωδες
προς σε Σε ΄Ω Αφρόδιτα!
Θύμωνε τότε η Θεά κι ορκίζονταν
- από ζήλια -
κάποτε να σ΄ έκδικηθεί
την Τέχνη σου να σβήσει
Αποκαμωμένες,χαρούμενες τ΄ άπόγευμα
μαζί σου όλες Εσένα υμνούσαμε
μυστικά κι ανομολόγητα
Σάπφω!
Γιατί εσέν΄ αγαπούσαμε.
Το ΄Αγγιγμα σου
τους τρόπους σου
και τη γλυκιά μορφή σου
Τη χάρη και τους στίχους που έπλεκες!
Αργά το βράδυ στην σκοτεινιά
γλυκόσυρτο χορό
αρχίναγες με Ύμνους και με Άρπα
να ΄ρθει
να Φανερωθεί εκείνος
που πιο πολύ ποθούσε
η καθεμιά μας
..............................................
Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη
(Ωδή στην ΣΑΠΦΩ)
***
Οι Έρωτες
άναρχοι σχηματισμοί άλικων νεφών
χαράσσουν με Φως κάθε νέα ημέρα
κεντούν περιδινήσεις εντός μας
αποτινάσσουν ίχνη δισταγμών
διαγράφουν παρωχημένες ηθικές
αλλάζουν τα δεδομένα ενίοτε
ως θυσία ανίερη σε βωμούς προσωπικούς.
***
Δοκιμασμένο ποτάμι
το δάκρυ των ανθρώπων
απόκαμε νωρίς τούτο το δείλι .
Έτρεξε από τις κορυφογραμμές
στους κάμπους μίλησε με τα αηδόνια
είπε τον πόνο του στο κυκλάμινο
ξαπόστασε στην τρυφερή τη χλόη
στην ισκιάδα κοιμήθηκε
κι έφτασε στο κατώφλι.
ΜΑΣ βρήκε !
Σε πρόσωπα αμήχανα που άλλοτε χαμογελούσαν.
ΘΥΜΑΣΑΙ
τότε που 'θαψες στην ακτή ένα κουβαδάκι;
Έχει εγκοπές και άλμη ανοίγματα παντού
κι είναι ραγισμένο ..
Απ'το λιοπύρι των καιρών
Καθώς
οι εποχές διάβαιναν
η άμμος
σκέπαζε σιωπηλά
κάθε παιδικό Συναίσθημα.
Ποιός ξέρει;
΄Ισως κάποιο Ξημέρωμα
να το ΄Αναζητήσουμε
ξετυλίγοντας
τη δέσμια Άκρη
ενός αόρατου Μίτου
εκείνου που σφίγγει τις Ψυχές
και φυλακίζει Φωτεινούς Ασώματους...
(Χαμένο Συναίσθημα) 2014
© Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη
έλα κοντά μου
να μ΄ αγγίξεις με το προστατευτικό σου χάδι
Το πιο γλυκό σου βλέμμα
γεμάτ΄ απ΄ομορφιά Ημίθεης
Θαρρώ πως έχεις!
Με μαεστρία στίχους πλέκεις και για μας παιδεύεσαι
Θυμάμαι τον Καιρό
που ερχόσουνα γεμάτη γέλια το πρωί
κι εμείς διψούσαμε
την συντροφιά σου
Λησμονούσαμε το Xρέος μας και τις ΄Ωδες
προς σε Σε ΄Ω Αφρόδιτα!
Θύμωνε τότε η Θεά κι ορκίζονταν
- από ζήλια -
κάποτε να σ΄ έκδικηθεί
την Τέχνη σου να σβήσει
Αποκαμωμένες,χαρούμενες τ΄ άπόγευμα
μαζί σου όλες Εσένα υμνούσαμε
μυστικά κι ανομολόγητα
Σάπφω!
Γιατί εσέν΄ αγαπούσαμε.
Το ΄Αγγιγμα σου
τους τρόπους σου
και τη γλυκιά μορφή σου
Τη χάρη και τους στίχους που έπλεκες!
Αργά το βράδυ στην σκοτεινιά
γλυκόσυρτο χορό
αρχίναγες με Ύμνους και με Άρπα
να ΄ρθει
να Φανερωθεί εκείνος
που πιο πολύ ποθούσε
η καθεμιά μας
..............................................
Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη
(Ωδή στην ΣΑΠΦΩ)
***
Οι Έρωτες
άναρχοι σχηματισμοί άλικων νεφών
χαράσσουν με Φως κάθε νέα ημέρα
κεντούν περιδινήσεις εντός μας
αποτινάσσουν ίχνη δισταγμών
διαγράφουν παρωχημένες ηθικές
αλλάζουν τα δεδομένα ενίοτε
ως θυσία ανίερη σε βωμούς προσωπικούς.
***
Δοκιμασμένο ποτάμι
το δάκρυ των ανθρώπων
απόκαμε νωρίς τούτο το δείλι .
Έτρεξε από τις κορυφογραμμές
στους κάμπους μίλησε με τα αηδόνια
είπε τον πόνο του στο κυκλάμινο
ξαπόστασε στην τρυφερή τη χλόη
στην ισκιάδα κοιμήθηκε
κι έφτασε στο κατώφλι.
ΜΑΣ βρήκε !
Σε πρόσωπα αμήχανα που άλλοτε χαμογελούσαν.
ΘΥΜΑΣΑΙ
τότε που 'θαψες στην ακτή ένα κουβαδάκι;
Έχει εγκοπές και άλμη ανοίγματα παντού
κι είναι ραγισμένο ..
Απ'το λιοπύρι των καιρών
Καθώς
οι εποχές διάβαιναν
η άμμος
σκέπαζε σιωπηλά
κάθε παιδικό Συναίσθημα.
Ποιός ξέρει;
΄Ισως κάποιο Ξημέρωμα
να το ΄Αναζητήσουμε
ξετυλίγοντας
τη δέσμια Άκρη
ενός αόρατου Μίτου
εκείνου που σφίγγει τις Ψυχές
και φυλακίζει Φωτεινούς Ασώματους...
(Χαμένο Συναίσθημα) 2014
© Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου