Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

{Θα γίνω Ρίτσος και βάλε}


αυτό είπε ο ανόητος,
κάτι στίχους έψαχνε
στα όνειρα του τα βλακώδη,
λίγη χαρά να νοιώσει.
Δεν ήταν ούτε καν ιππότης
απάντηση να δώσει...
Είναι της τέχνης δυστυχία,
ψεύτικος είναι γιαλαντζί,
τι να του πει κανείς,
σε αγωνιώδεις λέξεις,
πνίγηκε ο δυστυχής...
Κανένα δεν συμφέρει
στίχους ξένους να κλέβει.
κι όποιος μορφασμούς κάνει,
ας πνίγει σε ποίησης βάθη.
Οι στίχοι του ας γίνουν στάχτη,
φόβος να τον πιάσει.
Με σκληρό τρόπο να μάθει
ότι κλεμμένοι στίχοι,
δεν θα έχουν τύχη,
στον χρόνο ψεύτης,
ποτέ δεν έχει κρατήσει.
Ξεχασμένοι θα μείνουν,
οι δικοί του στίχοι...,
Τον μέγα Ρίτσο
σε δέκα του ζωές,
όσο και να προσπαθήσει,
ότι και να κάνει,
δεν τον φτάνει,
μην θε να μας τρελάνει...

Χαλκός του Πόθου και Πένθος του Χρυσού (μικρό απόσπασμα)

Έχασα τη ζωή μου μέσα σε όνειρο
Και τη βρήκα πάλι να ταξιδεύει
Στο φως του εξόριστου φεγγαριού
Αδειανή από μνήμες και αγάπες
Σαν πελώριος θόλος μιας πικρής αλήθειας
Εκεί στα ακραία του πόνου σύνορα
Όπου ακόμα διασώζεται
Η απόλυτη κλίμακα της σιωπής
Και το χρυσό του ουρανού άκοπο πρόσωπο.


Ζανιάς Χρίστος

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Νέες οδηγίες #8 Των Κρυμμένων Ήχων


[πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό ‘ΡΩΓΜΕΣ’ εν Αθήναι, Δεκέμβριος 2008]


Πειθήνιο κάρμα των κλινών,
ευθανασία σκύλων επέρχεται, σιωπηλά
Προσοχή! στους νοσοκόμους με τα μπλε! Προσοχή!
Με πάνινα παπούτσια πλησιάζουν.
Έδεσμα θεσπέσιο ο ορός
κι αν η ένεση άηχα εξέλθει, κι από το στόμα πόσις.
Προσοχή! στο κράμα των ηλεκτρολυτών και των
βιταμινών! Προσοχή!

Νοσοκομειακό χωρίς σειρήνα,
ήσυχη απόψε η πόλις,
όλοι υγιείς,
αυξάνει ταχύτητα το αμάξι εκείνο, κόκκινο το φανάρι, κι άλλο γκάζι
το κρυμμένο κλικ της καρωτίδας που σπάει,
το ψιθυριστό αίμα που στάζει
ήσυχη η γειτονιά σου απόψε
μόνο λίγο πιο μικρή.

Πειθήνιο κάρμα της ηρεμίας των υγιών,
κίτρινο μαξιλάρι και κουμπί φωτεινού συναγερμού.
Προσοχή! στα παγωμένα ακουστικά που ψαχουλεύουν!
Προσοχή!
Στο δέρμα κυλάνε σαν χέλια,
θα βρουν στους κρυμμένους ήχους
τον κλασματικό κτύπο της καρδιάς.
Προσοχή! Στο μίγμα του ορού και του σάλιου!
Προσοχή! Προσοχή! στο κράμα των κολλημένων βράχων
και του σιωπηλού βοτσάλου στη βιβλιοθήκη σου
Προσοχή! μην στάξουν, μην κυλήσουν έτσι, χωρίς ψυχή.


© Χ.Ρ. Τσιαήλης

Ντυμένος επίσημα: Ποιητική Συλλογή του Σπύρου Θεριανού εκδοθείσα το 2008. (μικρό απόσπασμα)

Κυριακή


  Ι.
Απ’ το πρωί
πηγαινοέρχεσαι
μες στο δωμάτιο.
Είσαι η εμμονή
που γίνεται ποίημα.
Το τραύμα του καιρού
που επουλώνουν οι στίχοι.
  ΙΙ.
Ένα μικρό θαύμα
αυτή η Κυριακή
μελαγχολική
ανέστια
συννεφιασμένη.
Το σιντριβάνι της πλατείας
πλέκει τα νερά του
σε όμορφους σχεδιασμούς.
Ο κοκαλιάρης σκύλος
πίνει απ’ την κρήνη του.
ΙΙΙ.

Τα περιστέρια
γουργουρίζουν
στο γείσο της ταράτσας
μονότονα
σα μνήμη
που επανέρχεται
ξανά και ξανά
στα ίδια και τα ίδια
τις άδειες Κυριακές.

Ο ομιλητής των ποιημάτων μου


Ποιος μιλά
μέσα στα ποιήματά μου;
δε ζω σε κάποιο πλούσιο
προάστιο της πρωτεύουσας.
Ταξιδεύω πολύ λίγο.
Κι η δουλειά μου
είναι σκληρή
όπως πολλών άλλων ανθρώπων.
Ποιος όμως μιλά
μέσα στα ποιήματά μου;
Η ψευδής συνείδηση;
Τα όσα έχω διαβάσει;
Υπάρχει κάτι απ` τα βάσανά μου
και τις καθημερινές μου σκέψεις
μέσα σ’ αυτά;
Πιάνω μολύβι και χαρτί.
Κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο.
Τούτη την ώρα του απομεσήμερου
η φτωχογειτονιά που μένω είναι ήσυχη.
Οι άντρες λείπουν στις δουλειές.
Οι γυναίκες απλώνουν τη μπουγάδα τους
στο μπαλκόνι, αφήνονται για λίγο
στη φροντίδα του χειμωνιάτικου ήλιου
κι επιστρέφουν στις κουζίνες τους.
Μυρωδιά τσιγαρισμένου κρεμμυδιού
φτάνει στο διαμέρισμά μου
κι εγώ συνηγορώ δυναμώνοντας την ένταση
της σονάτας για τσέλο in F minor (allegro) του Boccherini
που μ’ αρέσει.

***
Επιτύμβιο

Στις νότιες ακτές της Λευκάδας τα βράχια
είναι κοφτερά, όπως αυτά που περιγράφει
ο Λιου Τσουνκ – Γιουάν σ’ ένα δικό του ποίημα
όμως εσύ δεν έχεις παρά να διαβείς μέσα
απ’ τους χαμένους στην πρωινή αχλύ
ορεινούς αμπελώνες του νησιού
εκεί όπου το σπουργίτι δοκιμάζεται πικρά
για ένα μικρό κομμάτι ή ένα ψίχουλο
και το γλαρόνι ξεκομμένο απ’ τους δυνατούς βοριάδες
που μαίνονται στη θάλασσα
γράφει κύκλους πάνω απ’ τις στέγες των σπιτιών
σπρωγμένο απ’ την πείνα.
Εκεί που τα μονοπάτια ασπρίζουν το ξημέρωμα
έχοντας κρατήσει το μυστικό τους φως από την νύχτα
και χρόνια τώρα σε οδηγούν σε τόπους
όπου ο μόχθος και τα βάσανα μιας ολόκληρης ζωής
κοιμούνται οριστικά μαζί σου τον αιώνιο ύπνο.

***


ΠΟΙΗΜΑ ΣΕ ΜΙΚΡΟΨΥΧΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Στον Λίνο Ιωαννίδη

Τους ποιητές που βρέθηκαν
δολοφονημένοι σ’ ένα χαντάκι (όπως ο Λόρκα)
τους ποιητές που εξορίστηκαν και καταποντίστηκαν
για ένα ποίημα (όπως ο Μάντελσταμ)
τους ποιητές που μας καλούν να γλυτώσουμε
από την ένταξή μας σε μια μόνιμη κατάσταση (όπως ο Μίλος)
τους ποιητές που θαλασσοπνίγηκαν
για να βγάλουν το ψωμί τους (όπως ο Καββαδίας)
τους ποιητές που επέστρεψαν απ’ τον πόλεμο
και έζησαν το υπόλοιπο της ζωής τους
μ’ ένα πόδι (όπως ο Ταρκόφσκι)

ποιος έχει το σθένος
να τους ρωτήσει τι χρειάζονται
οι ποιητές στους μικρόψυχους καιρούς;

***

 Κλεισμένος στο δωμάτιο

                                      Το τετράδιο με τους στίχους
                                      και το τραγούδι του αποκαρωμένου
                                      τζίτζικα
                                      με κράτησαν κλειστό
                                      στις σκέψεις μου
                                      όλο τ' απόγευμα.
                                      Τ' ανοιχτό παράθυρο
                                      με τα επίγεια θέλγητρά του
                                      με κράτησε κλεισμένο
                                      στο δωμάτιο
                                      ενώ εσύ περιφερόσουν 
                                      ξυπόλητη
                                      με τις φίλες σου
                                      στις αμμουδιές
                                      σε θερινά κιόσκια
                                      με δυνατή μουσική.
                                      Θα φύγει κι αυτό το καλοκαίρι
                                      σα μια βουή από
                                      σφυρίγματα πλοίων
                                      παφλασμούς κυμάτων
                                      φωνές παιδιών στις παραλίες
                                      και σαν κολλάζ από εικόνες μπερδεμένες
                                      ηλιοκαμένα κορμιά
                                      τροχόσπιτα στην άμμο
                                      σκουριασμένες ντουζιέρες στις πλαζ
                                      και δε θα ξέρω
                                      αν με σκέφτηκες σ' όλες
                                      αυτές τις περιηγήσεις σου
                                      απ' την πλατεία στα μπαρ
                                      κι απ' το σπίτι σου
                                      στην παραλία
                                      αν αφιέρωσες έστω ένα λεπτό
                                      για να σκεφτείς εμένα
                                      που πέρασα τούτο
                                      τ' απόγευμα του καλοκαιριού
                                      ολομόναχος
                                      πάνω απ' το τετράδιο
                                      με τους στίχους.


                                             Ντυμένος επίσημα

                                      Ο τάφος του πατέρα
                                      είναι στο χωριό.

                                      Κάθε φορά που βρέχει
                                      τον σκέφτομαι κάτω απ' το χώμα
                                      ντυμένο επίσημα
                                      όπως τον είχα δει την τελευταία φορά
                                      στο φέρετρο.

                                      Κι έχω την έγνοια
                                      να μην λερώσει
                                      το κοστούμι του.



                                                 Στο ψιλόβροχο
                                 
                                      Η μάνα μου
                                      πλένει τον τάφο
                                      της αδελφής της

                                      ενώ αρχίζει να βρέχει.

                                      Σκυφτή 
                                      ανήμπορη
                                      τρίβει το μάρμαρο.

                                      Ποιος ξέρει τι σκέφτεται
                                      μες στο ψιλόβροχο.



                                              

Σπύρος Θεριανός (βιογραφικά στοιχεία)

 Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. 
Σπούδασε ραδιοακτινολογία.  Ποιήματα έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά "Πανδώρα", "Πάροδος", "Οι Φίλοι" και "Άνευ".
Το 1999 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή «Το εισόδημα στο Μόλυβο»και το 2008 η Συλλογή: "Ντυμένος επίσημα", Εκδόσεις : Πλανόδιον

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ


Μιλούσε για το όμορφο ταξίδι του
εκστατικός ακόμα με το φτερούγισμα των γλάρων
και με το χάδι της όστριας στα μαλλιά
στον ποιητή,
που κρύβοντας το φρέσκο ακόμα χειρόγραφο
κάτω από το χαρτοφύλακα,
χαμογελούσε με συγκατάβαση
για τη φτωχή περιγραφή.
Τί θα μπορούσε τάχα να του πει
για το ταξίδι που λίγο πριν αυτός είχε τελειώσει!
ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
(Από την ποιητική συλλογή "ΠΛΗΓΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΙΜΑ", εκδ. "ΔΙΟΓΕΝΗΣ" ).

[Τσιγγάνα καρδιά στο χέρι μου διάβαζες.]

Τσιγγάνα καρδιά στο χέρι μου διάβαζες.
Στο διάφανο μέλλον με πόσες ανακρίβειες στο ίδιο ρεφρέν
θα μας χορεύανε!
Κι έτσι διαβήκαμε φράχτες περίτεχνους ανάλογους
με το μικρότητά μας.
Με την ανηθικότητα συντηρήσαμε πρώτα το κάλλος
και ύστερα κάναμε θυσίες γιατί μας αφορούσε το ανάλογο
τίμημα.
Χέρι με χέρι πιαστήκαμε στο χορό του διαβόλου
που διάβαζες τσιγγάνα την μοίρα μας.
Πόσες φορές!
Πόσες γενιές!
Το πολύ κοντά να μας απομακρύνει!
Από την απληστία των ματιών!
Μου έλεγες!
Όταν μάχεσαι το λίγο δεν σου φτάνει
θέλεις το πολύ το ανελέητο,
όπως ο ταύρος εφορμά ακάθεκτος
στη νύχτα και βογκά θριαμβικά για τον έρωτα θάνατο.
Κι έτσι θρηνούσαν οι κλακέτες χτυπώντας το αρχιπέλαγος
και βουτούσαν με ορμή οι Μπαντεριγέρος
το δοξάρι,
κι έρεε έρεε, το καυτό φιλί ξέφρενο κατακόκκινο
για έναν θριαμβικό θάνατο...
Γρηγορία Πελεκούδα

Σονέτα της Φωτεινής Κουφογάζου (Παρουσίαση του Βιβλίου)


Τέλος χρόνου.


Βγάλε από μέσα το παράπονο…
Λησμόνησε εκείνη τη στιγμή που μ’ έχει αφήσει άφωνο
άσε τους δυο καθρέπτες της ψυχής
να οδηγήσουν τα βήματά μου
να ξεπλυθώ από την υγρή λάμψη τους
να δω πίσω από το βάθος τους
να αλαφρώσω από το βάρος
να καταλάβω πως ξόδεψες για μένα,
λίγη ψυχή, λίγο θυμό,
πως νοιάζεσαι, έστω για τελευταία φορά.
Βγάλε από μέσα σου τη λύπη
που σφίγγει σαν θηλιά τη λογική σου
που κλείδωσε τη σκέψη σου
σ’ ένα σταθμό χωρίς έξοδο διαφυγής,
χωρίς σκοπό.
Οι βρύσες των ματιών σου δεν λένε να κλείσουν,
αχνές ρυτίδες γύρο τους τονίζουν την θλίψη σου
καθώς περνάς σε άλλη διάσταση,
μακριά από μένα
και τις οδύνες που σου προκάλεσα.
……………………......Ποιητική συλλογή : Σκιές.
…………………………Χρήστος Κουκουσούρης.

ΝΙΟΦΕΡΤΟΣ ΗΛΙΟΣ


---------------
Καθώς αφουγκράζομαι
των Άσπρων μου Ονείρων την Ηχώ,
ένας Ήλιος Νιόφερτος πασχίζει
μέσα από τες γρίλιες του παραθυριού,
το φως του...να περάσει!
Κι ενώ διαβαίνει Αλλοπρόσαλλος ο Μάρτης
με τους ανταριασμένους του καιρούς,
με τις απρόβλεπτές του μουσκεψιές,
με τις λιακάδες του τις άρρωστες
και τα σκληρά του αγέρια,
Εγώ,σαν ξαστερώνει τις Αυγές ο Ουρανός
και της Νυχτιάς το πούσι αρχίζει να στεγνώνει,
ξεχύνομαι στους κήπους και στες καμποσιές
της Άνοιξης να δρέψω Αγρολούλουδα,
και,με το πρασινοκόκκινο χαλί,
πάλι ωσάν και Χτες...να ματαγίνω ένα!
Και μέσα μου,φλέγονται ξανά οι Αποθυμιές,
και ματαγίνομαι Παιδί,και Γλάρος και Αηδόνι!
Είναι βλέπεις κι αυτή η Άνοιξη,
που τα μυαλά μου κάθε Χρόνο...παίρνει!

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Μαζί- Birlikte Ποιητική Συλλογή του Μιχάλη Π. Χριστοφίδη (μικρό απόσπασμα)


Γαντζωμένες ψυχές
στο μαξιλάρι.
Κλάμα βουβό,
μοναξιά μοιρασμένη,
δαγκωμένα χείλη.
Στις παλάμες κουρνιάζει
μια οφειλόμενη συγγνώμη.

Ruhlar yastığa gancalanmış
sağır ve dilsiz ağlamalar,
bölünmüş yalnızlıklar,
kilitlenmiş dudaklar,
avuçlarda yuvalanmış
özür borcu var.


***


Τώρα
μας ενώνει κι η σιωπή.
Εκείνη η εμπύρετη μοναξιά
που τυραννεί πριν τη δημιουργία.

Şimdi
sessizlik bile birleştiriyor bizi.
Yalnızlık ateşi sarıyor bedenimi
üretmeye başlarken.


***

Στους κόσμους που φτιάχνει ο νους
βλέπω ν’ αναζητάς και να ξανανταμώνετε
με τον Özker.
Σμίγουν τα χέρια και πλημμυρίζει ο νους
με έγνοια πατρίδας.


Aklın kurguladığı öteki dünyalarda
Özkerle buluşmayı istıyorsun.
Görüyorum,
eller buluştuğunda sarhoş olur bilincin
yurt kaygılarıyla.


***


4 του Μα 2012
Halil,
πόψε κάμνει έκθεση
ο φίλος μας.


4 Mayıs 2012
Halil
bu gece sergi açıyor
dostumuz.


***


Εκεί που τα υπερφίαλα
κοφτερά μαχαίρια της διανόησης
επιπλέουν σαν μεταχειρισμένα προφυλαχτικά,
με χτυπάς στον ώμο.
Πάμε για ποτό και την κουβέντα μας.


Aydınların keskin bıçaklarıdır kibir
sonuçta, kullanılmış bir kondom.
Omuzuma dokunuyorsun.
Hade gel içmeye gidelim
sohbetimize devam.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

ΑΝΑΜΝΗΣΗ


α) να φωνάζω ακόμα κι αν δεν κρυώνω τον Θεό ακόμα κι αν δεν έχω Θεό, σε κλειστά δωμάτια και να γυρίζει πίσω η φωνή μου να με χτυπάει αλύπητα, Θεέ μου πάρε πίσω τον χειμώνα σου δεν αντέχω άλλο να κρυώνω β) στην πολίχνη που διορίστηκε ο πατέρας μετά τον πόλεμο όλες οι νύφες είχαν πράσινα μάτια ή πράσινη σκιά, πήγαινα σ’ όλους τους γάμους, έραβαν σταυρούς στα κρεβάτια, άνδρες ωραίοι χόρευαν κρατώντας το στρώμα και γελούσαν, μια νύφη έκλαιγε πιο πολύ από τις άλλες γιατί i. θυμόταν τον πόλεμο ή i i. δεν ήθελε τον άντρα που θα παντρευόταν ή i i i . δεν ήθελε τίποτε κι έκλαιγε πολύ γ) απώλεια αντικειμένων, μικρά πράγματα, χρυσό σταυρουδάκι, βραχιόλι του νονού, κούκλα-μωρό, ελέφαντας ύπνου, ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ, αόρατος κόσμος παραταγμένος απ’ έξω, ο θεός και οι θεοί του, ο διάβολος και οι διαβόλοι του έτοιμοι για σπαραγμό και διαιτητής η μητέρα. δ) ανοίγω κλείνω συρτάρια, τα βάζω με τον άνεμο «φύσηξε αέρας και σου πήρε τα χαρτάκια» γιατί δεν ήθελαν να γράφω, ήταν επικίνδυνο να γράφω, τους τρόμαζε να γράφω αλλά που ξυπνούσα μες στ’ άγρια μεσάνυχτα και περίμενα να έρθουν στρατιώτες να μας σκοτώσουν το ’βρισκαν φυσιολογικό. ε) το πρώτο μου ποδήλατο δεν ήταν δικό μου, chopper, ούτε καν στα μέτρα μου, έβγαινα στη γειτονιά και σε κάθε σταυροδρόμι έπεφτα κα με πατούσαν σκιές αυτοκινήτων, σκιές γενικά και φρένα. στ) ήταν λάθος γενικά να γράφω.
Νένα Φιλούση

ΩΔΗ ΣΤΟ ΨΕΜΑ


Κλαίνε οι κάμποι κλαίνε τα βουνά
τον ήλιο που βυθίζεται στο ψέμα
τη μέρα που λικνίζεται
σαν να ‘τανε θεά
τη νύχτα που στολίζεται
μόνο για τους καθρέφτες
τις στιγμές που πέφτουν χορεύοντας
στο πηγάδι της μνήμης
(λες και θα γύριζαν ποτέ στο φως
ξανά με το σφρίγος της νιότης)
την ένοχη σιωπή που βυθίζεται
στο τέλμα των ονείρων μας
το ψέμα που φουντώνει και μας πνίγει
τη λήθη που μας διπλώνει και μας τυλίγει.
Λεωνίδας Γαλάζης

ΕΝΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΦΙΛΟΣ


Λεβέντης
μέσα στην
ασυνταξία των έξι χρόνων
που δεν κατόρθωσε
να πνίξει τη φωνή του
μάχεται
να σταθεί
στις οπλές της νέας γλώσσας.
Συνθέτει
το βάσανο και την ελπίδα
της μετακίνησης.
Ασύντακτα
δεν θα μείνουν τα παιδικά χρόνια.
Σπάζουν οι γλώσσες
να κατοχυρωθεί
το δικαίωμα στο παιχνίδι
για τα παιδιά που μετακινούνται.
Βάκης Λοϊζίδης

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ


Θα κληθούν να ψηφίσουν
Άπαντες!
Σε στεριά
οι καταπλακωμένοι σε ερείπια
πυρπολημένοι
κομματιασμένοι.
Σε θάλασσα
καρδιές πνιγμένων
σε πλοκάμια ζωσμένες
χιλιάδων χταποδιών.
Παιδιά με μάτια
απ’ τα ψάρια
ρουφηγμένα.
Άσαρκοι
ένοικοι
θαλασσινών σπηλιών.
Σε σταυροδρόμια
διάτρητοι από σφαίρες
λογχισμένοι
από πειρατικό μαχαίρι.
Δια παντός κρεμασμένοι
σε συρματοπλέγματα συνόρων.
Έμβρυα
σπλάχνων ξεραμένων.
Σύζυγοι χωρίς γυναίκες
παιδιά χωρίς μανάδες
μανάδες με χαμένα παιδιά.
Κι όλοι –
ξυλιασμένοι από καιρό
που κολυμπούν ελεύθερα
στα γαλάζια νερά της Μεσογείου.
Γυναίκες, κορίτσια
σκλάβες του έρωτα
σε σκηνές καταυλισμών.
Σακατεμένοι γέροι
και γριές
εκλιπαρώντας λήθη.
Όλοι μα όλοι
θα ψηφίσουν
και θα επέλθει
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
των αποδεκατισμένων.
Βασίλκα Χατζήπαπα

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ


Εκεί στο Μενεού
θα βρίσκομαι πάντα
ένα βήμα μπροστά από σένα
καθώς θα προχωράς στο μονοπάτι
που οδηγεί στο γνωστό παγκάκι.
Θα πρέπει να σε προστατέψω
από τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες της γειτονιάς
που μπορεί να είναι οι γείτονες,
οι επισκέπτες ή και άλλοι φιλοξενούμενοι.
Θα πρέπει να φτάσεις
πνευματικά ανέπαφος στο παγκάκι
για να εξαντλήσεις εκεί
όλες σου τις δυνάμεις,
τους στοχασμούς
και τα οράματα.
Και όταν θα είσαι έτοιμος
θα καλέσουμε τους φίλους
για ουζομεζέδες.
Ντίνα Κατσούρη

Σκοπός μας είναι η δημιουργία μιας Ανθολογίας Ποιημάτων από το σύνολο των Ελλήνων Ποιητών- Ποιητριών αλλά και ορισμένων ξένων, καθώς επίσης και κειμένων που έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον μας. Πιθανόν ορισμένοι ποιητές και ποιήτριες να μην έχουν συμπεριληφθεί. Αυτό δεν αποτελεί εσκεμμένη ενέργεια του διαχειριστή του Ιστολογίου αλλά είναι τυχαίο γεγονός. Όσοι δημιουργοί επιθυμούν, μπορούν να αποστέλλουν τα ποιήματά τους

στο e-mail : dimitriosgogas2991964@yahoo.com προκειμένου να αναρτηθούν στο Ιστολόγιο.

Θα θέλαμε να τονίσουμε ότι σεβόμαστε πλήρως τα πνευματικά δικαιώματα του κάθε δημιουργού, ποιητή και ποιήτριας και επισημαίνουμε πως όποιος δεν επιθυμεί την ανάρτηση των ποιημάτων του ή κειμένων στο παρόν Ιστολόγιο, μπορεί να μας αποστείλει σχετικό μήνυμα και τα γραπτά θα διαγραφούν.

Τέλος υπογράφουμε ρητά ότι το παρόν Ιστολόγιο δεν είναι κερδοσκοπικό και πως δεν η ανάρτηση οποιουδήποτε κειμένου, ποιήματος κτλ γίνεται με μοναδικό στόχο την προβολή της ποίησης και την γνωριμία όλων όσων ασχολούνται με αυτή, με το ευρύτερο κοινό του διαδικτύου.