Να μιλήσεις
Μια ζωή δε φτάνει
Να σιωπήσεις
Μια ζωή δε φτάνει
Να ψάξεις τη ζωή
για τ αλάτι της
Μια ζωή δε φτάνει
2.
Εφτά ψυχές
Εφτά ζωές
-μπορεί και περισσότερες-
Εφτά πληγές
Εφτά χρονάκια σα νερό
Θαύματα καθημερινά
Κι ένας μονάχα κίνδυνος
ΕΓΩ
3.
Δε θ άφηνα ποτέ το φόβο
να σκαρφαλώσει στο παράθυρο!
Σώμα με σώμα
Στόμα με στόμα
Γλώσσα με γλώσσα
πλέξαμε γέφυρα
να περάσει
ο γιος
Κι ύστερα έκραξα
από μικρόφωνο
σε μεγάφωνο
κι από βουνό
σε βουνό
φορές εφτά
το όνομά του
Οι Σειρήνες
έπιασαν δουλειά
χτυπώντας κάρτα
να δέσουν
το τραγούδι
με την ηχώ
Φορές εφτά
Πολλά τα ελέη σου
Περνάω περγαμηνή
στο ράμφος μου
Να σου μεταφέρω τα νέα
4.
Άσφαλτος δρόμος
κάτω απ τα πόδια μου
να κυλάω
όλο και πιο μακριά
στον απέναντι τοίχο
Συνταγές παμπάλαιες
με πολλά εισιτήρια
για τους αγώνες επιβίωσης
Μεγάλοι κύκλοι
ανεβάζουν τη μέρα
στο φεγγίτη
Εικόνες με αποσιωπητικά
Νυχτώθηκα
με δυο λακκάκια
στα μάγουλα
Το ένα για νερό
Τ άλλο για μύρο
Κι ένα μυστικό
φυλακισμένο
στο κρύσταλο
του χιονιού
Να προδίδει τη θέση μου
με τ άρωμά του
Αστροφεγγιά σε εκκρεμότητα
Σκέψου Φαντάσου Πράξε
6.
Φωνητικά αρχέγονα
να τα κάνεις τσουλήθρα
σε Αλκυονίδες μέρες
Μετακομίζω
πάραυτα
σε παντομίμα
Εμπιστεύομαι
τα καρφιά του σταυρού
στα χέρια σου
Χρειάζομαι ένα σπίτι
με ζεστό νερό
μέρα νύχτα
Να λούζω τους νεκρούς μου
Έρχονται τώρα πιο συχνά
Μου χαϊδεύουν το μάγουλο
ή τα μαλλιά
σαν υπονοούμενο
ή αεράκι
7.
Με άλλα λόγια
«εις χουν
απελεύσεις»
κι όλα τ άλλα
τ ακούω βερεσέ
8.
Φέτος πετάω χαρταετούς
Μεγάλα ρόδα κλείνω
στο μέσο των χειλιών
Γραμμές της παλάμης
κομμένες κοντές
Ανθίζω
Επιστρέφω «ΕΓΩ»
Τα πολλά «Σ ΑΓΑΠΩ»
στοιχίζονται
για ν αναφέρουν:
«ΕΞΩ ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ» ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
«ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ» ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
όπως πάντα
9.
Όπως πάντα ευωδιάζεις
Αφήνεσαι στο φύσημα των ανέμων
Γυρίζει και πάλι ο έλικας
της καρδιάς
Στην καρδιά
κυκλοφορεί
μόνο αυτός
Κύκλος αυτός
Κυκλώνει
αυτός
Και πάλι
κύκλο
Κυκλικά η έξοδος
ενδίδει στο φως
Πηγαινοέρχεται ο σοφός μετανάστης. Το αίμα απορροφάει το βράδυ
Tι αγωνία!
Κυρίως την ώρα
που ο Μεγάλος φίλος
κρύβει στο κατώφλι μου
τις συλλαβές
πίσω από την πλάτη
Να μετρήσεις τον τρόμο σου
Μια ζωή δε φτάνει
10.
Σταματάμε συχνά
στη Μεγάλη Παρασκευή
σαν αστραπές που γειώθηκαν
Συνομιλίες χαμηλόφωνες
κρυσταλλώνουν επί τόπου
την εικόνα
Υψωμένα πανώ
Ο αέρας της γης
μυρίζει προδοσία
Να προσγειωθεί ο άγγελος
τώρα που ασφυκτιάς
στο άνοιγμα της φτερούγας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου