Οι λέξεις: Ποιητική Συλλογή της Μαρίας Κυρτζάκη. (1973)

Τα μάτια σου 

Τόσοι νεκροί

Τόσες χειραψίες

Τόσα λόγια πνιγμένα

Στο χαρτί μια άτσαλη γραμμή

Ο δρόμος

Σχεδιασμένος δήθεν με φροντίδα

Τα μάτια σου που απόφυγαν την πλάνη

Που ήθελαν να αποφύγουν την πλάνη

Τα μάτια σου που βούλιαξαν

Κι έμεινες τώρα σαν τη γάτα

Στη μέση της ασφάλτου

το Μαυσωλείο

Στις αποθήκες μαζεύονται τα ονόματα
Καλλιγραφημένα… Αναλυτικά
Στις αποθήκες τα σώματα
Περίτεχνα… κατεργασμένα

Σ’ αυτό το μαυσωλείο
Επικίνδυνα έγιναν τα χρώματα
Τη θάλασσα τη μπούκωσαν
Τα φύκια

Ανίχνευση

Όσο ακούγεται μουσική

Μπήγεις πιο βαθιά το μαχαίρι

Αποφεύγεις να κοιτάξεις το πρόσωπο

Το κεφάλι στραμμένο στην ανατολή

Τα μάτια σου γυρεύοντας και τη φωνή σου.

Στη σιωπή ακούς τον ήχο από το αίμα σου

Τα χάνεις.

Δεν ξέρεις πού έβαλες το μαχαίρι

Ποια ήταν η τελευταία πληγή.

Στη σιωπή ανιχνεύεις τα μάτια

Στο σώμα του άλλου γυρεύοντας

Τη φωνή σου

Τώρα 

Κομμένα τα σκοινιά

Ο δρόμος στα δύο και στα τέσσερα

Δεν μπορείς να τον περάσεις

Τα σύννεφα κατάλυσαν στα σπίτια μας

Στο πεζοδρόμιο η υγρασία τής νύχτας

Οι ανώνυμοι ήρωες των ανώνυμων εξεγέρσεων

Οι προκηρύξεις

Που έπεφταν κάποτε σε δρόμους συνοικιακούς

Σε κεντρικές λεωφόρους

Τώρα είναι η ζέστα του σπιτιού

Η απόσταση των αισθημάτων

Τα δίχως σύστημα ταχυδρομεία

Που έκοψαν το μήλο

Που έσκισαν την ψυχή σου

Στα τέσσερα και στα δέκα

Δεν κατάλαβες

Δεν κατάλαβες  Τίποτε δεν κατάλαβες  Ροκανίζεις τα λόγια σου  Σπάζουν οι λέξεις  Κομμάτια πέφτουν  Ηφαίστεια ανοίγονται  Δεν κατάλαβες το σύστημα  Το σύστημα να παίζεις ΠΡΟ-ΠΟ  Το σύστημα δεν κατάλαβες  Και είναι τώρα οι νύχτες όμορφες λες  Είναι όμορφη η μοναξιά λες  Η απομόνωση  Στο κάτω κάτω η απομόνωση  Ναι η απομόνωση Η φυλακή ναι  Όχι αυτή η μαρμάρινη χειραψία  Όχι αυτό το πλαστικό λουλούδι  Στο κάτω κάτω η φυλακή ναι  Να μη χαθείς  Χανόμαστε να μη χαθείς  Ο λαβύρινθος  Η φυλακή  Ποιος είναι ποιος  Το σύστημα του συστήματος  Το τσιγάρο που γίνεται πιο πικρό  Η αγωνία σου που γίνεται φιλολογική  Η διαδήλωση που έγινε τέχνη. Οι νύχτες είναι όμορφες λες

Εθισμός 

Τσουβαλιάζεις την τύψη σου

Να τη ρίξεις στη θάλασσα

Να την πάρει το κύμα.

Τακτοποιείς τα χαρτιά στους φακέλους

Το γραφείο     Το δωμάτιο

Στον σκουπιδοτενεκέ τ’ αποτσίγαρα

Ησυχάζεις.

Στη γωνία δεν σε ενοχλούν τώρα οι τύποι

Τους συνήθισες

Ανταλλάζεις την καλημέρα τους

Ίσως και κανένα τσιγάρο.

Μόνο που δεν έζησαν όλοι καλά

Και μεις δεν ζήσαμε καλύτερα