Κατά κει...

Παραμύθια αναθρέψανε
με μέλι και γάλα
την συγκρατημένη γιορτή των
λεμονοπορτοκαλόδενδρων.
Έτσι
για να παίζει κρυφτό η αμφιβολία.
Για να τρέχει ξοπίσω της
η επιθυμητή λύτρωση.

Ο αυτούσιος προορισμός μου
όλα τα "του δάσους σου. "
Εναγώνιο τρεμούλιασμα
η διαδρομή μου.
Το ξαπόστεμά μου
στην κωπηλασία της λίμνης σου.
Η μεταμόρφωσή μου
στο όρος της θαλάσσης σου.

Στην άγνοια ξεκουράζεται το έμπιστο Φως.
Στην άγνοια προσφέρεται η Γνώση.
Μα ο ουρανός πώς γίνεται να μην
χωράει τις λέξεις;
Και μου τις επιστρέφει
σύννεφα κι απέλπιδες χειρονομίες.

Κατά κει που θαυμάζεται ο άνεμος
κατά κει που γελάνε οι κελαηδισμοί
κατά κει που οι ματαιότητες σέρνονται
δυσανάγνωστες
αφήνω το μυστικό μου,
και στέκομαι κι εγώ.

Αιχμάλωτη της ανάγκης
του ευλαβούμενου Ήλιου σου.

~στέλλα βρακά~