Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Του Βουνού / Γιάννης Μυτιληναίος



Ω εσύ Πάικο
όρος ανάποδο
δίχως φεγγάρια
δίχως φως
Ω Πάικον όρος
με την κορφή σου κάτω
στα τρεις χιλιάδες πόδια
βαθιά μέσα στη θάλασσα
σε μια ζώνη που τη λεν
αβυσσοπελαγική
σ’ ένα μέρος
που άνθρωπος δε ζει
ζουν μόνο κάτι όντα
παράξενα, γλυκά
δίχως μάτια
με διάφανο κεφάλι
θα ζήσω κι εγώ
θα μάθω να ζω
δίχως φεγγάρια
δίχως φως
δίχως αέρα
θα ζήσω νεκρός
μα μακριά
απ’ των ανθρώπων το κακό
Ω ανάποδο Πάικο
μακάριο βουνό
τρεις χιλιάδες πόδια
απ’ τ’ ανθρώπου το κακό
αν μόνο μπορούσα
τα ρούχα μου θα έσκιζα
τα γόνατα θα μάτωνα
στ’ αγκάθια των πλαγιών σου.

Διάλογος της σιωπής



Σε βλέπω Πατέρα
εκεί που φυτρώνει η ελιά,
τ΄ αμπέλι κ’ η πέτρα,
να πολεμάς με την τύχη σου.
Σε βλέπω ν’  αυλακώνεις τη γη,
κι  αυτή να γίνεται υπόσχεση, 
προσμονή και  ψωμί.
Σε βλέπω να χόρευες στ’ αλώνι,
πρωτοχορευτής
στον ασίκικο χορό της ζωής.
Το ποτήρι
Σε βλέπω
να σηκώνεις με το κρασί,
κ  η ψυχή σου
να ξεδιψάει και ν’ αγάλλεται.
Να  ξαποσταίνεις τη σάρκα σου
Σε βλέπω,
κάτω από τον ίσκιο των νεκρών σου
κ’ η σκέψη σου να αιμορραγεί.
Το όνειρό σου μεγάλο κι απόκρημνο
ήταν το ίδιο
μ’ εκείνο  της ανθρωπότητας,
το ψωμί, το λάδι, το κρασί.
Όνειρο στα μέτρα της γης
που σε γέννησε
και χώρεσε σε μια αυλή,
με μια στέρνα και μια κληματαριά.
Ποιητής στάθηκες μιας ζωής,
με αρχέτυπα τον χρόνο, τη φύση, το μόχθο,
την απέρριτη ομορφιά της γλώσσας σου.
Τις Κυριακές, τα ρούχα της ψυχής σου φόραγες
και πήγαινες στην εκκλησιά,
με ένα μαντήλι στη τσέπη άσπρο,
καθαρό σαν το χιόνι,
το μαντήλι της λύπης σου
για τους πεθαμένους.
Εγκεφαλικό το τελευταίο σου επεισόδιο.
Χωρίς ελπίδα χαροπάλεψες τρεις μέρες.
Έφυγες.
Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας.
Τώρα,σε μια γωνιά,
στην άκρη της αιωνιότητας
Σε βλέπω, να περιμένεις
το δικαστήριο της ζωής σου,
με μάρτυρες υπεράσπισης
τις τρεις καλοσύνες σου.
Την εντιμότητα.
Την λιτότητα.
Την εργατικότητα.
Σε βλέπω ακόμη
ευπρόσδεκτο ορθρικό επισκέπτη,
στο ένοχο υποσυνείδητό
του ύπνου μου.
Μοναδικός ο διάλογος της σιωπής,
όπου πια καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας.
Ησύχασε.Το πήρα απόφαση.
Σαν έρθει η ώρα η στερνή μου
τον ύπνο σου δεν θα ταράξω.
Αλλού θα μετρήσω το χωράφι της ειρήνης μου.
Αλλού θα φυτέψω το κυπαρίσσι μου.-


Λ.Κατσιγιάννης

Απ΄τη συλλογή “ μικρός ασφοδελώνας

Μάριος Βασιλόπουλος: Τέσσερα (4) τραγουδοποιήματα

Ο Μάριος Βασιλόπουλος γεννήθηκε το 1962 στην Αρκαδία. Σπούδασε οικονομικά και εργάζεται στο Δημόσιο. Από τη νεαρή του ηλικία ασχολείται με την ποίηση και το τραγούδι, διαβάζοντας πολύ και γράφοντας λίγο. Εκφράζεται κυρίως με παραδοσιακούς τρόπους γραφής δουλεύοντας το στίχο του με το μεράκι το παλιό που μάλλον στις μέρες μας έχει εκλείψει. 


Ο ίδιος ονομάζει το σύνολο των ποιημάτων του τραγουδοποιήματα. 


ΤΗΣ ΧΛΕΥΗΣ ΠΕΛΑΤΕΙΑ        


Κίτρινο φως στα καφενεία
Πρέφα του πόνου σιωπηλή
Φτιάχνει σταυρούς η κοινωνία
Για να φορτώνονται οι καλοί.

                       
Μαύρη σκυφτή δεντροστοιχία
Φύλλο στην άβυσσο η ψυχή
Κάποιοι σπουδάζουν ευτυχία
Κι άλλοι σμιλεύουν τη βροχή.

                       
Άρρωστη νύχτα στην πλατεία
Κρούστα θανάτου στην πληγή
Γίναν της χλεύης πελατεία
Όσοι δε λέρωσαν τη γη.


***

ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΝΥΧΤΩΝΕΙ      


Στην πατρίδα μου νυχτώνει
Και στους κήπους εν’ αηδόνι
Δεν απόμεινε
Στους ανέμους και στα βράχια
Το κορίτσι με τα στάχυα
Τι ν’ απόγινε.

                                   
Στην πατρίδα μου νυχτώνει
Κι ο λακές απ’ την οθόνη
Βγάζει κήρυγμα                  
Τα σεβάσματα στον ψεύτη
Στο ληστή, στο θεομπαίχτη
Το προσκύνημα.

                   
Στην πατρίδα μου νυχτώνει
Καταχνιά και μαύρο χιόνι
Μεσ’ στα βλέμματα
Το κορίτσι με τ’ αστέρια
Ποιοι το διώξαν με μαχαίρια
Κι αναθέματα.

***


ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ Μ’ ΑΓΓΙΖΕΙΣ    

Είναι θαύμα που μ’ αγγίζεις
Που ανασαίνεις πλάι μου
Απ’ τη νύχτα με κερδίζεις
Αύγουστε και Μάη μου.

                   
Κρύψε νιάτα στην καρδιά μου
Του Θεού κεράσματα
Απ’ τους κλώνους σου ροδιά μου
Κρέμονται τα θαύματα.

                   
Είναι θαύμα που μ’ αλλάζεις
Που μου δίνεις πρόσωπο
Και τη γύμνια μου σκεπάζεις
Μ’ άγιο φεγγαρόφωτο.

***

ΓΙΑΛΙΣΚΑΡΙ                          


Μια βραδιά στο Γιαλισκάρι
Άνθισες σαν το φεγγάρι
Και μετάλαβα τη χάρη
Και το φως σου τ’ άχραντο
Μια βραδιά στη Νέα Σμύρνη
Κάποιο θαύμα θα ’χε γίνει
Κι ένιωσα ο Θεός να δίνει
Στη ζωή μου ξάγναντο.
           
                 
Της αγάπης το δοξάρι
Κάποια νύχτα του Φλεβάρη
Γέμισε το Γιαλισκάρι
Μουσικές και χρώματα
Κι η μορφή σου ευεργεσία
Έρωτας κι αθανασία
Είχε νόμο κι εξουσία
Στ’ ουρανού τα δώματα.

                 
Μια βραδιά στο Γιαλισκάρι
Ήσουν κερασιάς κλωνάρι
Κι έναν ήλιο αποβροχάρη
Η καρδιά μου ντύθηκε    
Μια βραδιά στην Αχιλλέως
Της χαράς ο τελευταίος
Κι απ’ τον άνεμο πιο νέος

Ποιητής γεννήθηκε.

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Οι μασκες



Όσα κρύβουν οι άνθρωποι
στη γωνιά των ματιών τους
φοβάμαι..

Τις σιωπηρές αναμνήσεις των σαββατόβραδων,
που λυσσομανούν τις άλλες μέρες
και κυρίως τις νύχτες…

Τρέμω,
τις φυλαγμένες σκέψεις
στο μαλακό μαξιλάρι τους
δεύτερες πάντα
να μην πληρώσουν τα νοσήλεια της ψυχής

Στην ιδέα
ριγώ ότι θα ανοίξω την πόρτα
και θα δω τις μάσκες όλες
αθώα να μου χαμογελούν……

(Το ταλέντο μου )

Το ταλέντο μου
να σε κοιτώ κατάματα
ξοδεύεται βουβά.
Νιώθω να αρρωσταίνω αδιευκρίνιστα..
Πέφτει πάνω μου με φόρα η νύχτα..
κομμάτι του σκοταδιού
αποφεύγω τον ύπνο
πιστεύω πως τρελάθηκα....

Εσύ, γοητευτικός και άδειος
μύθους κυνηγάς
χαμένους από καιρό..
πάψε τον άσκοπο θόρυβο
δίνεις έναν ουρανό ναυάγιο..
τόσο προβλέψιμα όλα..

Ανίσχυροι κι οι στίχοι…
στο τέλος ο Σαίξπηρ
θα δείχνει γραφικός
κι εγώ πιο άσχημη από ποτέ..

Κάποτε θα σε μισήσω……

Πάντα αναρωτιόμουν

Πάντα αναρωτιόμουν
στα πόσα μυστικά λιώνει κάποιος..
Πόση πίστη να έχει
επτασφράγιστα να τα κρατά..
Αυτή η πίστη

το πρώτο αμάρτημα..
γι’αυτό τις νύχτες η καρδιά αλητεύει
και αδίστακτα τιμωρεί…

Εγώ ο άνθρωπος.....

Εγώ ο άνθρωπος
χιλιάδες χρόνια πεθαίνω
και πάντα ζωντανός είμαι.
Αλλόκοτη η ζωή μου,
απ’τη σπηλιά στα θρανία,
στους ναούς και στα σαλόνια,
να ρουφάω τη νύχτα,
να ξεπουλάω τη μέρα,
να οσμίζομαι μόνο χρήμα,
παρά λίγο ηθικός...
Πάντα ανήμπορος
πάντα επικίνδυνος,
κορόιδεψα τους θεούς,
κορόιδεψα τους φίλους,
έφτιαξα ωραίους εχθρούς,
τώρα ευαγγελίζομαι ιδέες
και γελάω με το έγκλημα,
γεννάω έγκλημα
Δοξάστε με λοιπόν!
ομολογώ τα πάντα,
αν είχα ουρά ίσως ήμουν καλύτερος,
αν ήμουν καλύτερος ίσως κατάφερνα να κλάψω,
ίσως προλάβαινα να φοβηθώ.
Σκοτώστε με απανωτά!
Εγώ ο άνθρωπος,
με πίστεψα
και με πρόδωσα στη στιγμή……
ΚΔαφνη

[Πεταμένoς στον χρόνο]

Πεταμένoς στον χρόνο, 
χωρίς να ξεχωρίζει πια ώρες, μέρες, εποχές,
βάλθηκε να σπάει μια μια τις λέξεις διαγώνια
Πότε γελούσε και πότε θρηνούσε
με όσα έβρισκε στα κομμάτια τους.
Κι έτσι πάντα ασυλλόγιστος
βάδιζε μόνος καταμεσής της εθνικής…….



Κουμουλή Δάφνη 

Κουμουλή Δάφνη (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε στα Κοντακέικα της Σάμου. Σύντομα η οικογένειά της μετακόμισε στην Αθήνα, λόγω του προβλημάτων υγείας του πατέρα. Μεγάλωσε στο Περιστέρι κι εκεί τέλειωσε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σπούδασε Ιστορία- Αρχαιολογία στα Γιάννενα. Μετά τις σπουδές της επέστρεψε στην Σάμο, παντρέυτηκε και απέκτησε ένα γιο. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν δύσκολα εξαιτίας των διαρκών μετακινήσεών της ανά την την Ελλάδα, λόγω δουλειάς ως αναπληρώτρια σε σχολεία… 
 Τα τελευταία χρόνια ζει , ως μόνιμη πια καθηγήτρια στη Χαλκίδα. Έκανε μεταπτυχιακό   στο ΕΑΠ, στον τομέα «Σπουδές στην εκπαίδευση». Το καλοκαίρι του 2013  συμμετείχε στην ποητική Ανθολογία με τίτλο «127 φωνές ψυχής».  

Όπως αναφέρει η ίδια: "Η ποίηση ήταν πάντα αυτό που κατέτρωγε την ψυχή μου…έπρεπε να φωτίσω τα σκοτάδια μου, να παρηγορηθώ, να επαναστατήσω. Η αφαιρετικότητα του λόγου και ο υπαινιγμός άφηνε και αφήνει διέξοδο στις πιο μύχιες σκέψεις μου. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ποιήτρια…είναι πολύ βαρύς ο τίτλος και δεν ξέρω αν τον αξίζω…Αυτό που ξέρω είναι ότι γράφω και προσπαθώ να υπηρετώ σωστά αυτό που λέγεται ποίηση με την ευρεία έννοια της λέξης…ό,τι γράφω με ακολουθεί και ως τρόπος ζωής… Χαίρομαι όταν όσοι με διαβάζουν βρίσκουν και για τους ίδιους ένα διέξοδο, μια σκέψη αλλιώτικη…Νιώθω έτσι ότι δεν είμαι μόνη, ότι ενισχύω αυτή την αόρατη κλωστή που με δένει με όλους και με όλα κι ας πονάει κι ας με συνθλίβει πολλές φορές ...................""

Καβάφη τάφος / Σταύρος Καρακάσης



Κείμαι ο Καβάφης ενταύθα.
Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα
που πλήρης αυτής ήτο η όρασίς μου.
Επιθυμίες κι αισθήσεις εκόμισα εις την Τέχνην,
κι έφηβοι τώρα τους δικούς μου στίχους λένε,
και με την δικήν μου έκφανσι του ωραίου συγκινούνται.

Την ζωήν μου δεν την εξευτέλισα πηαίνοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία.
Ηύρα και κράτησα την ηδονή ως την ήθελα,
ήπια από δυνατά κρασιά 
καθώς που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.

Και γέρος πια σαν άραξα στο νησί, 
πλούσιος μ' όσα κέρδισα στο δρόμο, έτοιμος από καιρό και θαρραλέος άκουσα τελευταία απόλαυση τους εξαίσιους ήχους αποχαιρέτησα την Αλεξάνδρεια.

Διαβάτη, είσαι Αλεξανδρεύς, δεν θα επικρίνεις... 

Σταύρος Καρακάσης (βιογραφικό)

Ο Σταύρος Καρακάσης γεννήθηκε το 1903 στην Κωνσταντινούπολη. Μεγάλωσε και έζησε στην Αίγυπτο έως το 1958, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Πτυχιούχος του Εθνικού Ωδείου, συμμετείχε σε συμφωνικές ορχήστρες της Αιγύπτου και δίδασκε βιολί. Στην Αθήνα εργάσθηκε στο Λαογραφικό Αρχείο του Κέντρου Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών (1959-1969). .....Γύρναγε στα χωριά με ένα μαγνητόφωνο (μπομπίνες της εποχής) όπου ηχογραφούσε δημοτικά και ανέκδοτα τραγούδια του τόπου μας και από ακοής τα μετέφερε στο χαρτί υπό την μορφή παρτιτούρας. Αποτέλεσμα της μακρόχρονης εργασίας του ήταν το γνωστό βιβλίο Ελληνικά μουσικά όργανα και μια ανεκτίμητη συλλογή μουσικών ακουσμάτων που υπάρχει στα αρχεία της Ακαδημίας Αθηνών.
Απεβίωσε το 1973.


Εργογραφία

Ποίηση

  • Τα φώτα της πόλης (Κάιρο 1939),
  • Οραματισμοί (Κάιρο 1954),
  • Τα τραγούδια του Ατμάν (Αθήνα 1958),
  • Πρελούντια και φινάλε (Αθήνα 1968)
και τα δοκιμιακά έργα:
  • Η ζωή και το έργο του Ν. Νικολαΐδη (Κάιρο 1953),
  • Reflexions sur la poesie francaise (Κάιρο 1956),
  • Μήνυμα αγάπης από την Γαλιλαία (Αθήνα 1960),
  • Ο Καβάφης (Αθήνα 1960)
  • Ο Μαν. Καλομοίρης και ο Κ. Παλαμάς (Αθήνα 1961

Μελέτες

  • «Ζερμαίν Νουβώ (Ο μυστικιστής ζητιάνος ποιητης)».Τυπωμένο με χφες διορθώσεις.
  • «Κοινωνικές επιδιώξεις του Σουρρεαλισμού». Δφο με χφες διορθώσεις.
  • «Λωτρεαμόν. Ο Εωσφόρος της ποίησης». Τυπωμένο με χφες διορθώσεις.
  •  «“Ο υπεράνθρωπος” κύριος Τέστ του Paul Velery». Τυπωμένo με χφες διορθώσεις.
  • «Ξένη ανθολογία. Henri Michaux». Τυπωμένο.

Το 1955 μεταδόθηκε από το ελληνικό τμήμα του Αιγυπτιακού Ραδιοφωνικού Σταθμού το μονόπρακτο έργο του Τζαζ. Ασχολήθηκε με μεταφράσεις από τα γαλλικά, τις οποίες δημοσίευσε στο βιβλίο Ανθολογία γαλλικής ποιητικής πρόζας (Αθήνα 1967). Μετέφρασε επίσης κείμενα των Λ. Πιραντέλλο και Σ. Κουαζίμοντο. Δημοσίευε μεταφράσεις και μελέτες σε εφημερίδες και περιοδικά.


Τα φώτα της πόλης

Του Σταύρου Καρακάση

Όλα κινούνται, όλα φεύγουνε
τα πάντα αλλάζουν.
Ψηλά τα σύννεφα, γαλάζια, γκρίζα
άσπρα σαν πούπουλα, μαύρα σαν λύπες
κι άλλα σαν όνειρα.
Μηνύματα άνοιξης τα χελιδόνια
κι οι χρυσοπλούμιστες οι πεταλούδες
κι όλα τα λούλουδα.
...
Είνε τα κύματα, είνε τα σύννεφα
είνει οι κόσμοι μέσα στο άπειρο.
Είνε κι ' άνθρωποι...
Μα μένω εγώ.
Κι είμαι σαν δέντρο πούχει φυτρώσει
στο βουλεβάρτο μέσα στην άσφαλτο. 

Ποιητική Συλλογή: Τα φώτα της πόλης 1939

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Ξενιτιά / Πέτρος Μπαρμπαγιάννης

Με μια βαλίτσα στο χέρι 
όνειρα, ελπίδες και αγώνας κρυμμένα 
σαν χελιδόνι θα πετάξω μακριά, 
να χτίσω μια φωλιά στα ξένα. 
Στο διάβα μου βλέπω και άλλα χελιδόνια 
ταλαιπωρημένα τα καημένα 
με μια βαλίτσα στο χέρι όνειρα, 
ελπίδες και αγώνας κρυμμένα 
με ελπίδα στην καρδιά τους 
πίστη στο θέλημα τους. 
Ήλιε μου, που σε ακολουθώ 
ρίξε το φως σου μη χαθώ, να επιστρέψω 
με μια βαλίτσα στο χέρι. 

(Β’ Βραβείο ΕΠΟΚ 2013)

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

ΓΕΝΝΗΣΗ / Τριάντης Χριστόφορος

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

Παρελάσεις / Κατσιγιάννης Λεόντιος



Να γιατί δεν συμφωνώ
με την κατάργηση των παρελάσεων.

Απολαμβάνω
Την ασυμμετρία του βαδίσματος
Την αμετροέπεια του εκφωνητή
και προπάντων
Tην αμάθεια των ερωτώμενων μαθητών
για την επέτειο που γιορτάζεται.    

*


Λ.Κατσιγιάννης 

Από  την συλλογή " μικρά κι ελληνικά"  

Σκοπός μας είναι η δημιουργία μιας Ανθολογίας Ποιημάτων από το σύνολο των Ελλήνων Ποιητών- Ποιητριών αλλά και ορισμένων ξένων, καθώς επίσης και κειμένων που έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον μας. Πιθανόν ορισμένοι ποιητές και ποιήτριες να μην έχουν συμπεριληφθεί. Αυτό δεν αποτελεί εσκεμμένη ενέργεια του διαχειριστή του Ιστολογίου αλλά είναι τυχαίο γεγονός. Όσοι δημιουργοί επιθυμούν, μπορούν να αποστέλλουν τα ποιήματά τους

στο e-mail : dimitriosgogas2991964@yahoo.com προκειμένου να αναρτηθούν στο Ιστολόγιο.

Θα θέλαμε να τονίσουμε ότι σεβόμαστε πλήρως τα πνευματικά δικαιώματα του κάθε δημιουργού, ποιητή και ποιήτριας και επισημαίνουμε πως όποιος δεν επιθυμεί την ανάρτηση των ποιημάτων του ή κειμένων στο παρόν Ιστολόγιο, μπορεί να μας αποστείλει σχετικό μήνυμα και τα γραπτά θα διαγραφούν.

Τέλος υπογράφουμε ρητά ότι το παρόν Ιστολόγιο δεν είναι κερδοσκοπικό και πως δεν η ανάρτηση οποιουδήποτε κειμένου, ποιήματος κτλ γίνεται με μοναδικό στόχο την προβολή της ποίησης και την γνωριμία όλων όσων ασχολούνται με αυτή, με το ευρύτερο κοινό του διαδικτύου.