ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΠΕΤΡΑΔΙ / Γαβρίλης Ιστικόπουλος

Είπα, 
μακάρι κάθε λέξη μου φωτιά, κάθε υπόσχεση ηλιαχτίδα...
Κάθε μου βήμα χνάρι βαθύ μ' αγνάντεμα στην ελπίδα!

Είπες,
ως που θ' αντέξεις ποιητή, προτού σε πιει η καταιγίδα,
μεγάλα που άνοιξες πανιά στου νου σου την κλεψύδρα;

Είπα,
θα έρθω μαζί με την καρδιά να βγω να σεργιανίσω
και μ' ένα έρωτα βαθύ, ζωή να Σε κορφολογήσω!

Είπες,
δεν σου 'πανε με τους καημούς να μην κονταροχτυπιέσαι,
μα ούτε και με τον έρωτα σκληρά ν' αναμετριέσαι;

Είπα... κι έκλεισα.
Μου το 'πανε... και τι μ' αυτό, νομίζεις πως θα φοβηθώ;
Πουλί θα γίνω και στο φιλί του ήλιου θ' αναβαπτιστώ
μα τους καημούς για σένανε τους ρίχνω στο πηγάδι
κι ο έρωτας σου στην καρδιά μου, πολύτιμο πετράδι!

Γαβρίλης Ιστικόπουλος / Ανέκδοτο από τη συλλογή ''Συνομιλίες''.