Την λένε Αγάπη.../ Γρηγορία Πελεκούδα

Την λένε Αγάπη,
την λένε και μοναξιά
ζώντας μες στο αιώνιο,
την ώρα της ουράνιας συνουσίας
πλέει στο όνειρο και όλα φαντάζουν
πρωτόγνωρα, η μελαγχολία πρωτότοκη
και ανέραστη κόρη του ρομαντισμού,
έρχεται να την πικράνει
πριν προλάβει να ζήσει το συναίσθημα.

Πάνω στη γέννησή της
η οπτασία έρχεται, να του προσφέρει
δώρο το πεπρωμένο,
κι αυτό να μυρώνει
με την πίκρα της ανασφάλειας
με τα άνομα μύρα της θλίψης,
το ίδιο τέλος πριν την αρχή του.

Κι εκείνες τις στιγμές
να νιώθει πως φεύγει η γη
κάτω από τα πόδια της, να αιωρείται
στο σκοτεινό διάστημα ψάχνοντας,
και μέσα στο σκοτάδι ν΄αχνοφέγγει
από φως το όνειρο...